Kiedy myśliwiec dobrze się sprzedaje, a jego pozycja na rynku umacnia się, pora zacząć myśleć o jego następcy. Tak było w przypadku Koensayra, który widząc sukces Y-winga rozpoczął prace nad kolejnym ciężkim bombowcem - H-wingiem.

Nową maszynę zaprojektowano jako większą, lepiej uzbrojoną, silniej opancerzoną i przeznaczoną do dalekich misji uderzeniowych. Specjalnych rewolucji nie planowano i zdecydowano się po prostu wzmocnić silne strony Y-winga, zachowując z niego między innymi niemal całą konstrukcję kokpitu (czy raczej kokpitów) oraz charakterystyczne pylony rufowe pozwalające na sterowanie wektorem ciągu silników. Same jednostki napędowe są natomiast zupełnie nowe i zapewniają tej ciężkiej maszynie przyzwoitą prędkość.

Załogę statku zwiększono do trzech osób: pilot zajmuje lewy kokpit i troszczy się wyłącznie o kwestie związane z lotem, podczas gdy dwóch usadowionych na prawej burcie operatorów uzbrojenia kontroluje broń zaczepną H-winga. Na okoliczność prowadzenia dalekich misji poszukiwawczo-uderzeniowych dodano również miniaturowe, wygłuszone pomieszczenie z podstawowym wyposażeniem toaletowym i koją, gdzie jeden z członków załogi może się przespać w trakcie przedłużającej się podróży.

Konfiguracja uzbrojenia zmieniła się nieco w porównaniu z tym, jak rozmieszczono je na Y-wingu. Przede wszystkim wieżyczka, czy raczej obrotowe mocowanie umieszczone na grzbiecie myśliwca, uzbrojone jest w działko laserowe Taim & Bak KY12 dużej mocy, podczas gdy broń jonową zamontowano w nosie myśliwca, co lepiej odpowiada jej ofensywnej roli. Całości dopełniają dwie wyrzutnie torped protonowych Arakyd flex, które mogą prowadzić ogień w trybie samodzielnym lub sprzężonym.

H-wing to maszyna mało zwrotna, jednak nie to było przyczyną, dla której Sojusz Rebeliantów - główny, choć nieoficjalny planowany odbiorca tych myśliwców - nie przyjął tych maszyn do powszechnego użytku. Kluczowe okazały się: wysoka cena i poziom skomplikowania, problemy z dostosowaniem baz do serwisowania nowych maszyn, a także fakt, że Sojusz posiadał już dwa z grubsza odpowiadające H-wingowi myśliwce: Y-wingi rozmaitych wariantów oraz opracowane przez Verpinów nowe B-wingi. Nie bez znaczenia były też wymagania nowego bombowca Koensayra w zakresie załogi - Sojusz zdecydowanie wolał dysponować trzema myśliwcami jednoosobowymi niż jednym trzyosobowym - a co dopiero całą ich eskadrą, którą można by zamienić na trzy dywizjony: szturmowy, myśliwski i przechwytujący, zapewniając sobie dużo większą elastyczność działania. Z tego względu jedynie nieliczne egzemplarze H-winga trafiły do służby, a wykorzystywano je głównie w charakterze eskorty konwojów oraz patrolowców w układach planetarnych kontrolowanych przez rebeliantów.