Torpedy protonowe to najlepiej znany gatunek broni nie-energetycznych stosowanych w przestrzeni kosmicznej. Te wsławione użyciem przeciw Gwiazdom Śmierci pociski składają się z części napędowej, systemów naprowadzania, oraz głowicy z ładunkiem rozrywającym struktury atomowe trafionego obiektu. Pociski te charakteryzują się małym zasięgiem i niezbyt dużą prędkością, mogą być jednak zaprogramowane na z góry zaplanowany manewr, a przede wszystkim - posiadają potężną siłę niszczącą. Istnieją też specjalne ich wersje przeznaczone do osłabiania i niszczenia osłon planetarnych, nie sprawdzające się zbytnio w starciach z konwencjonalnym przeciwnikiem.

Torpedy najczęściej stosowane są w walce na bliskie odległości i przeciw dużym celom. Często uzbraja się w nie myśliwce kosmiczne, aby zapewnić im uzbrojenie zdolne zrobić krzywdę większym okrętom. Ze względu na mały zasięg torpedy nie odebrały jednak prymatu działkom laserowym, mimo, że ze wszystkich rodzajów pocisków kierowanych to one właśnie są najpowszechniej stosowane.

Rakiety wstrząsowe to posiadające własny napęd i ograniczone systemy samonaprowadzania pociski fizyczne o jedno- lub dwustopniowym ładunku bojowym. Broń ta posiada dużą siłę niszczącą, chociaż z reguły mniejszą niż torpedy protonowe. Jak i inne pociski fizyczne, rakiety są w stanie przebić się przez niektóre rodzaje osłon: te, których celem bywa tylko powstrzymywanie broni energetycznej. Ze względu na ograniczoną zwrotność większości modeli tych rakiet, przeciw bardziej zwrotnym celom odpala się je zazwyczaj z niewielkich odległości.

Wersja jednostopniowa pocisku zawiera po prostu ciasno upakowany materiał wybuchowy i przeznaczona jest do niszczenia dużych, ale słabo opancerzonych celów. W przypadku pocisku dwustopniowego, przeznaczonego do atakowania obiektów wyposażonych w mocny pancerz zewnętrzny, po uderzeniu w cel następuje odpalenie głowicy kumulacyjnej, która ma za zadanie przebić jego pancerz, a następnie detonacja klasycznego ładunku wybuchowego - aby wyrządzić wewnątrz dodatkowe szkody w konwencjonalny sposób.

Rakietowe pociski wstrząsowe produkowane są w kilku rozmiarach - od rakiet przeznaczonych na uzbrojenie myśliwców szturmowych, aż po te będące na wyposażeniu gigantycznych Gwiezdnych Niszczycieli czy platform oblężniczych, przeznaczone do atakowania tarcz planetarnych. Różnią się one między sobą przede wszystkim ilością przenoszonego materiału pędnego i wybuchowego, co w prosty sposób przekłada się na zasięg i moc bojową.

W przypadku myśliwców i kanonierek wyrzutnie rakiet instaluje się im zazwyczaj po to, aby zwiększyć ich siłę ognia w starciu z silniejszymi przeciwnikami - imperialne bombowce TIE są sztandarowym przykładem jednostki, która sama w sobie niewiele może, ale dzięki swojemu uzbrojeniu rakietowemu staje się, szczególnie w większej formacji, niesamowicie groźnym przeciwnikiem. Również transportowce szturmowe ATR-6 są przykładem takiego podejścia do stosowania rakiet: dzięki swojemu opancerzeniu i zwrotności grupa tych maszyn wyposażona w ciężkie rakiety jest w stanie zniszczyć nawet Gwiezdny Niszczyciel typu Imperial.

Jednostki liniowe natomiast zwykło się wyposażać w rakiety głównie z dwóch przyczyn. Po pierwsze, ich główne uzbrojenie, turbolasery, są bardzo energochłonne, co ogranicza ilość egzemplarzy tego uzbrojenia, z jakiej można równocześnie oddać salwę. Tymczasem salwa z dowolnej ilości wyrzutni rakiet może być oddana bez tego typu utrudnień, jako że nie korzystają one praktycznie w ogóle z własnych zasobów energetycznych okrętu. Drugim powodem jest duża różnorodność głowic, w jakie można wyposażyć pociski rakietowe, oraz ich możliwość manewrowania, co sprawia, że są w stanie razić cele trudniej dostępne czy w pewnym stopniu odporne na broń energetyczną. Z tego względu dość często spotyka się rakiety przeznaczone do ataków na cele naziemne lub skalibrowane specjalnie do destabilizowania silnymi salwami osłon planetarnych - korzystały z nich między innymi imperialne Gwiezdne Niszczyciele Victory.

W niektórych momentach historii zdarzały się też sytuacje, kiedy to właśnie rakiety, a nie broń energetyczna, stanowiły podstawowe uzbrojenie floty wojennej. Jedna z nich to czasy wojen mandaloriańskich, gdzie siły Mandalorian intensywnie korzystały z pocisków rakietowych zarówno w walkach w przestrzeni, jak i w bombardowaniach powierzchni niepokornych planet. Tu też zapisali oni niechlubną kartę w dziejach tej broni, wyposażając rakiety w głowice nuklearne i siejąc nimi spustoszenie wśród celów cywilnych. Również Nowa Republika, projektując serię okrętów Nowej Klasy, postawiła przynajmniej częściowo na ciężkie rakiety, udoskonalone jednak o doświadczenia z prób z lżejszymi pociskami kierowanymi. Kanonierki Warrior, ciężkie krążowniki Majestic oraz Gwiezdne Niszczyciele typu Nebula wyposażone były w wyrzutnie tych pocisków o udoskonalonych systemach naprowadzania, będących w stanie skutecznie zwalczać nawet niewielkie korwety i zagrozić cięższym okrętom. Okazało się to bardzo przydatne w starciach z dobrze opancerzonymi i zaopatrzonymi w silne osłony okrętami Yevethów, którzy też zresztą dysponowali swoją odmianą takiej broni.

W okresie galaktycznej wojny domowej przez pewien czas w użyciu były lżejsze warianty rakiet wstrząsowych - pociski kierowane o zwiększonym zasięgu i prędkości, wyposażone w zaawansowane systemy naprowadzania i wskutek tego przenoszące dużo mniejszy ładunek bojowy.

Zwykłe rakiety wstrząsowe nie są zbyt skuteczne przeciwko szybkim i zwrotnym jednostkom w rodzaju myśliwców, które mogą je bez większych problemów wymanewrować. W związku z tym co jakiś czas pojawiają się próby opracowania pocisków lżejszych, ale za to dysponujących większą zwrotnością i prędkością, dzięki czemu mogłyby skuteczniej śledzić i zwalczać takie cele.

Te droższe odmiany rakiet wyposażone są w zaawansowane systemy samonaprowadzania aktywnie poszukujące wybranego pierwotnie celu. Niektóre modele potrafią naprowadzić się na inną jednostkę nieprzyjacielską, jeśli oryginalna zdołała w międzyczasie wydostac się poza ich zasięg, inne z kolei usiłują cały czas dopędzić swój oryginalny cel. Istnieje też model pocisków 'podstępnych', w początkowej fazie lotu lecących jak rakiety niekierowane, a uaktywniających się dopiero po minięciu atakowanego statku lub myśliwca. Pozwala to w wielu przypadkach zaskoczyć załogę takiej jednostki, przekonaną o skuteczności wykonanego uniku i dopaść ją od strony, z której nie spodziewa się ataku.

Pociski kierowane można czasem spotkać na wyposażeniu cięższych myśliwców oraz kanonierek, nie jest to jednak bardzo powszechne, gdyż podobną mocą, niższymi kosztami eksploatacji i przeważnie większym zasięgiem charakteryzują się działka laserowe. Wyrzutnie pocisków kierowanych bywają również instalowane na okrętach lub stacjach kosmicznych jako broń przeciwlotnicza oraz przeciwrakietowa, skuteczna w niszczeniu wrogich cięższych rakiet oraz bomb, przynajmniej jeśli nie nadlatują one w zbyt dużej ilości.

Bomba kosmiczna charakteryzuje się najwyższym stosunkiem masy ładunku bojowego do masy całkowitej spośród wszystkich rodzajów broni przenoszonych przez statki kosmiczne. Wykorzystywana jest wszędzie tam, gdzie nie jest konieczne użycie zaawansowanego systemu naprowadzania, a cel jest nieruchomy lub na tyle powolny, że pocisk nie musi go również gonić - wystarczy, że doleci do niego rozpędem. Bomba z zasady nie posiada więc napędu - chociaż zdarzają się warianty z niewielkim silnikiem - a w cel uderza jedynie dzięki prędkości nadanej jej przez jednostkę macierzystą, oraz - w przypadku bombardowania celów naziemnych - dzięki sile grawitacji.

Najpopularniejsze bomby to te z ładunkiem wstrząsowym, najskuteczniejsze w atakach na cele lekko i średnio opancerzone cele i będące ciężkim, niekierowanym odpowiednikiem rakiety wstrząsowej. Do zwalczania lepiej chronionych obiektów można wykorzystać warianty z głowicą kumulacyjną lub dwustopniową, lub też bomby protonowe - te ostatnie będące z kolei technicznie odpowiednikiem torpedy protonowej. Przeciw "sile żywej" i zgrupowaniom wroga można natomiast skorzystać z wariantów kasetowych wypełnionych subamunicją. Istnieją również opcje niekonwencjonalne - przenoszące środki chemiczne lub biologiczne, a także wypełnione ulotkami propagandowymi.

Poza celami planetarnymi bombami często atakowane są duże i nieruchome lub bardzo powolne obiekty w przestrzeni kosmicznej: platformy i stacje kosmiczne, kompleksy fabryczne, ciężkie okręty liniowe. Podstawowymi nosicielami tego uzbrojenia są natomiast z reguły (niespodzianka!) bombowce, a także kanonierki i im podobne transportowce bojowe. Dla lekkich myśliwców pociski takie są zwykle zbyt ciężkie, a mocniejsze maszyny myśliwskie mogą przenosić zazwyczaj niewielką ilość tego typu uzbrojenia. Z kolei statki kosmiczne o rozmiarach korwet i większych nie dysponują z reguły odpowiednią prędkością, by skorzystać z bomb podczas walki w przestrzeni, choć mogą używać ich do nalotów powierzchniowych na cele planetarne.

Modelowym przykładem bombowca jest imperialny TIE/sa, a w późniejszych czasach - rebeliancki K-wing, dostosowany specjalnie do przenoszenia superciężkich bomb fuzyjnych o niespotykanej sile rażenia.

Bomba protonowa to niekierowana broń wykorzystywana najczęśćiej do ataków na cele naziemne, chociaż jej wariant magnetyczny może być również użyty do ataku na duży, zbudowany z metalicznych materiałów cel w przestrzeni kosmicznej - na przykład ciężki krążownik wroga. W odróżnieniu od innego typu pocisków przenoszonych przez myśliwce i kanonierki, bomby tego typu nie są odpalane z uniwersalnych wyrzutni, a jedynie ze specjalnych ładowni za pośrednictwem luku, szybu bądź wyrzutnika bombowego - dobrze znanego z bombowców TIE.

Kulista bomba zawiera w swoim rdzeniu miniaturowy reaktor generujący protony, otoczony nieprzenikalną osłoną z neuranium ograniczającą obszar przeprowadzania reakcji. Ta z kolei osłonięty jest warstwą mającą za zadanie tłumić implozję, a z zewnątrz otoczona powłoką lantanidową. Całość uruchamiana jest przez jeden lub dwa detonatory mające za zadanie zainicjować implozję ładunku głównego i w ten sposób rozpocząć proces emisji cząstek elementarnych. W momencie zadziałania detonatora następuje wstępna implozja, a następnie emisja cząstek subatomowych o potężnej sile niszczącej, w niewielkim tylko stopniu powstrzymywanej przez osłony energetyczne - choć możliwa do powstrzymania lub osłabienia przez odpowiednio silne tarcze cząsteczkowe. W przypadku trafienia w infrastrukturę naziemną bądź statek kosmiczny może to dodatkowo prowadzić do serii eksplozji wtórnych, w przeciwnym razie mamy do czynienia "tylko" z efektem burzącym - chociaż może on również doprowadzić na przykład do obudzenia śpiącego w asteroidzie olbrzymiego exogortha, zwanego ślimakiem kosmicznym.

Jako wariant bomby protonowej wymienia się też czasami stosowane przez bombowce Imperium pociski z ładunkiem baradium, będące w istocie większymi wersjami detonatorów termicznych. Taktyka ich użycia jest identyczna, natomiast ryzyko związane z transportem nad cel - znacząco większe.

Jedną z wad zwykłego pocisku rakietowego jest fakt, że dobrze wyszkolony lub mający wyjątkowe szczęście pilot jest w stanie zestrzelić go w locie przy pomocy broni energetycznej, w szczególności - lasera lub szybkostrzelnego blastera. Również większe jednostki mogą bronić się przed atakiem dokonanym z użyciem rakiet lub bomb kosmicznych przez otwarcie ognia z całego posiadanego uzbrojenia pokładowego i próbę zestrzelenia głowic, zanim dotrą do celu. Zdarzały się nawet przypadki wykorzystywania do zwalczania bomb i ciężkich rakiet zaawansowanych technicznie pocisków kierowanych... Dlatego w okresie wojen klonów kilka firm niezależnie podjęło pracę nad opracowaniem pocisku, który byłby chociaż w części odporny na te zagrożenia. W rezultacie badań opracowano rakietę diamentowo-borową, wyposażoną w pancerz zapewniający jej bezpieczeństwo przed ogniem broni energetycznej klasy stosowanej na myśliwcach czy w większości artylerii przeciwlotniczej.

Pocisk ten, odpalany ze standardowej wyrzutni rakiet, wyposażony jest w wachlarzowaty dodatkowy pancerz, który otwiera się w momencie zbliżania się do celu. Osłona ta jest w stanie wytrzymać wielokrotne pojedyncze trafienia z lekkich i średnich działek laserowych, pozwalając głowicy na osiągnięcie celu i detonację w jego pobliżu. Dodatkowo rakieta posiada dwa wysuwane stateczniki zwiększające jej zwrotność oraz zapewniające nieco dodatkowej ochrony.

Rakieta diamentowo-borowa jest bardzo szybka i posiada zapas paliwa wystarczający na 10 minut lotu. Ponieważ jej przedmiotem jednorazowego użytku, a jej wykonanie - a szczególnie koszt pancerza - jest wyjątkowo kosztowne, postanowiono zainwestować nieco więcej w siłę rażenia pocisku. Zastosowany ładunek wybuchowy daje pole rażenia o promieniu od 50 do nawet 500 metrów od centrum eksplozji, co czyni ten pocisk wyjątkowo skutecznym przeciw formacjom myśliwskim czy do ataków powierzchniowych na infrastrukturę naziemną lub kosmiczną przeciwnika. Można przy jego pomocy skutecznie oczyścić pole minowe, a nawet zaatakować ciężki krążownik licząc na uszkodzenie bądź zniszczenie rozmieszczonych na jego kadłubie systemów wykrywania czy uzbrojenia. Rakieta jest szczególnie skuteczna przeciw grupom mniejszych jednostek przeciwnika lecących w ścisłym szyku. Z reguły ich pola ochronne zachodzą wówczas na siebie i wzmacniają się, co czyni je dużo bardziej odpornymi na wiązki z broni energetycznej... Jednak metoda ta nie działa na pociski fizyczne, dla których taka osłona nie stanowi żadnej przeszkody.

Rakiety diamentowo-borowe zaczęto wprowadzać na wyposażenie floty podczas wojen klonów (uzbrajane były w nie niektóre korwety Marauder), a głównymi odbiorcami tego wyposażenia były stworzone już po zakończeniu tego konfliktu imperialne krążowniki rakietowe typu Broadside. Wkrótce jednak okazało się, że cena jednostkowa nowej broni sprawia, że jest ona nieekonomiczna i po pierwszej turze zakupów z pocisków tych zrezygnowano, przynajmniej jeśli chodzi o wykorzystanie masowe. Zainteresowanie nimi odrodziło się dopiero w okresie bitwy o Hoth, kiedy Imperium ponowiło intensywne prace nad nowymi technologiami. W rakietę diamentowo-borową uzbrojono na przykład Suprosę, frachtowiec Mobquet Custom przewożący plany drugiej Gwiazdy Śmierci. Podczas rebelianckiego ataku na ten frachtowiec jedyna odpalona przez Suprosę rakieta diamentowo-borowa zniszczyła cztery ciężkie myśliwce BTL-S3 Y-wing, co jest dobitnym dowodem jej skuteczności.

Pocisk wykorzystany podczas galaktycznej wojny domowej należał do stworzonego przez Sienar Fleet Systems typu MS-15. Rakietę tę można było zaprogramować na eksplozję w wyznaczonym miejscu lub na zbliżeniowe wyzwolenie ładunku, przy czym jej pokładowy komputer mógł otrzymać dyrektywę uruchomienia sekwencji zapłonowej dopiero w momencie, gdy systemy wykrywania pocisku doniosą, że w zasięgu rażenia znajduje się określona minimalna ilość celów. Rakieta mogła być również sterowana zdalnie, jednak sygnał naprowadzający był dość podatny na zakłócanie łączności.

Nadal wysokie koszta produkcji, jak również kilka wypadków z wadliwymi głowicami eksplodującymi w transporcie czy w magazynach sprawiły, że i ten model nie wszedł do powszechnego użycia, chociaż SFS kontynuował prace nad udoskonaleniem tej broni.

Eksperymentalny rodzaj pocisku, w chwili eksplozji wytwarzający krótkotrwałe, silne pole magnetyczne, unieszkodliwiające, lub przynajmniej znacznie zakłócające działanie urządzeń celowniczych i systemów uzbrojenia trafionego przeciwnika. Efekty działania tej broni są więc podobne, jak w przypadku zastosowania działek jonowych, ale ograniczają się jedynie do broni pokładowej trafionego celu. Kilka tego typu pocisków powinno być w stanie unieszkodliwić większą część uzbrojenia Gwiezdnego Niszczyciela lub innego typu ciężkiego krążownika, bez konieczności przebijania się przez jego osłony czy też prowadzenia precyzyjnego ognia celem zniszczenia poszczególnych baterii artyleryjskich.

Eksperymentalne torpedy tego typu wyposażono w głowice o działaniu podobnym do wpływu działek jonowych. Nie niszczą one atakowanego celu, a jedynie unieszkodliwiają jego systemy pokładowe, przy czym, w przeciwieństwie do torped magnetycznych, działanie nie ogranicza się tylko do uzbrojenia, ale dotyczy całości aparatury elektronicznej trafionego okrętu. Jest to skuteczna broń, szczególnie sprawdzająca się w przypadku wyposażania w nią myśliwców, których działka jonowe dysponują zazwyczaj bardzo niewielką mocą i nie są w stanie wiele zdziałać przeciw mocno opancerzonym okrętom. Nie przyjęła się na większą skalę zarówno ze względu na trudności konstrukcyjne, jak i na fakt, że ciężkie działa jonowe kanonierek okazały się jednak bardziej przydatne w warunkach bojowych.

Pociski te, będące w gruncie rzeczy bezpilotowymi samolotami i wytwarzające w chwili eksplozji silny EMP, to jedna z najnowszych testowanych przez Imperium broni do ataków na cele planetarne. Bomby magnetyczne przeznaczone są do ataków na główne ośrodki cywilizacyjne planet. Ich eksplozja niszczy lub ciężko uszkadza wiekszość sprzętu elektronicznego i nośników informacji działających na zasadzie elektronicznej, elektrycznej lub magnetycznej, w efekcie gwałtownie pozbawiając mieszkańców zaatakowanego obszaru większości zdobyczy współczesnej techniki. Masowy nalot przy użyciu broni tego typu jest w stanie cofnąć całe kraje, kontynenty lub planety niemal do epoki kamienia łupanego, przy praktycznie zerowych stratach zarówno w ludziach, jak i w co cenniejszych materiałach. Z tego względu bomby magnetyczne zdobyły sporą ilość zwolenników wśród militarnych i politycznych decydentów w Imperium i miałyby wszelkie szanse wejść do masowej produkcji i użycia, gdyby nie upadek Palpatine'a i następujący po nim rozpad imperialnej machiny wojennej.

Bezpilotowe 'pociski magnetyczne' mają wielkość standardowego myśliwca, wyposażone są w odpowiedni sprzęt nawigacyjny, planowano także instalację osłon oraz zaawansowanych komputerów pozwalających bombie na unikanie ostrzału z broni naziemnej oraz ataków myśliwców. Pociski te dostosowane są do odpalania ze standardowych hangarowych wyrzutni wykorzystywanych do dokowania myśliwców typu TIE.