K-wing jest prawdopodobnie owocem kontynuacji zmodyfikowanego projektu Koensayr VGK-3 ShootingStar - przerwanego około roku 10 BBY, gdy prototyp tego ciężkiego republikańskiego myśliwca zaginął, skradziony przez dezerterów. Po pewnym czasie prace jednak ponowiono, aż ostatecznie K-W wszedł do służby we Flocie Nowej Republiki blisko 16 lat po bitwie o Yavin.

Myśliwiec ten przeznaczony jest przede wszystkim do działań w atmosferze, a jego główne zadanie to przeprowadzanie precyzyjnego bombardowania punktowych, ważnych strategicznie celów z lotu nurkowego lub koszącego na niskim pułapie, a także bezpośrednie wsparcie oddziałów naziemnych przez niszczenie ufortyfikowanych punktów oporu przeciwnika. Po odpowiednim skonfigurowaniu uzbrojenia K-wing może też wspierać własne oddziały przez zwalczanie wrogich pojazdów opancerzonych i maszyn kroczących.

Jak przystało na maszynę o takim przeznaczeniu, K-wing jest myśliwcem o bardzo solidnej konstrukcji, posiada opancerzony kadłub oraz podwójne generatory osłon. W ciekawy sposób zdecydowano się rozwiązać kwestię uzbrojenia tego myśliwca: pomimo konieczności przenoszenia rozmaitych ładunków bojowych, K-W nie posiada standardowych, modularnych wyrzutni pocisków kierowanych, ani też dedykowanych wyrzutni rakiet lub torped spotykanych na myśliwcach rebelianckich. Zamiast nich wprowadzono system pylonów pod- i nadskrzydłowych, na których podwieszać można rozmaite dostosowane do wymagań sytuacji środki bojowe. Mogą to być rakiety, np. CM-5, atmosferyczne lub kosmiczne bomby kierowane i niekierowane, torpedy protonowe, zasobniki z pociskami niekierowanymi, specjalne przeciwtarczowe torpedy plazmowe T-33 czy jakakolwiek inna aktualnie potrzebna i dostępna kombinacja uzbrojenia. Poza standardowymi środkami ogniowymi, K-wing może być wyposażony w zaprojektowaną specjalnie dla niego ciężką bombę fuzyjną, przeznaczoną do niszczenia szczególnie odpornych i silnie ufortyfikowanych celów naziemnych, głębokich wielopiętrowych bunkrów itp. Jeżeli maszyna niesie taką bombę, pod drugim skrzydłem musi mieć podwieszony specjalny odrzucany balast, mający za zadanie zrównoważyć ciężar pocisku i zapobiec niestabilnemu lotowi myśliwca w atmosferze.

W odróżnieniu od innych myśliwców kosmicznych, K-wing w pierwotnej wersji w ogóle nie posiada natomiast uzbrojenia strzeleckiego - ani laserów, ani tym bardziej działek jonowych. W związku z tym przed myśliwcami wroga może się bronić tylko przy użyciu pocisków kierowanych - a gdy te się skończą, zostaje mu tylko liczyć na eskortę myśliwską (z reguły w postaci E-wingów) lub na wysoką prędkość w warunkach atmosferycznych. O ile bowiem w przestrzeni kosmicznej K-wing nie należy do maszyn najszybszych, a już z pewnością nie do najzwrotniejszych, o tyle w atmosferze jest w stanie osiągać prędkość naddźwiękową przy ciśnieniu sięgającym nawet 5 at. i manewrować znacznie skuteczniej, niż jakiekolwiek inne myśliwce kosmiczne - między innymi dzięki systemowi sterowania wektorem ciągu środkowego z trzech silników, oraz dzięki skrzydłom wyprofilowanym tak, żeby zapewniały dodatkową siłę nośną.

Aby K-W mógł bezpiecznie wydostać się ze strefy eksplozji po zrzuceniu bomby fuzyjnej, lub też skuteczniej przełamywać obronę nieprzyjaciela, wyposażony został w dopalacz jonowy, działający podobnie, jak system SLAM w prototypowych imperialnych MissileBoatach. System ten zużywa niewiarygodnie dużo paliwa i energii z pokładowych generatorów myśliwca, jest jednak w stanie zapewnić odpowiednią przewagę w krytycznych sytuacjach - czy chodzi tu o atak, czy o ucieczkę.

Załoga K-winga składa się z dwóch osób: pilota oraz siedzącego w drugiej kabinie (w konfiguracji tandem) operatora uzbrojenia. Podczas gdy pierwszy koncentruje się na samym prowadzeniu maszyny i unikaniu wykrycia lub zestrzelenia przez wroga, drugi pełni kilka dodatkowych funkcji - od wykrywania przeciwników, przez kontrole parametrów taktycznych wykonywanego zadania, aż do obsługi systemów uzbrojenia - czyli namierzania wroga i jego eliminacji przy użyciu posiadanych środków bojowych. Pod względem przeznaczenia myśliwce typu K są w zasadzie uważane za odpowiednik dużo wcześniejszych imperialnych Scimitarów, jednak są od nich znacznie bardziej zaawansowane technicznie i przewyższają je większością parametrów lotu. Podobnie natomiast jak większość maszyn imperialnych, K-wing dla zaoszczędzenia miejsca nie jest wyposażony w napęd nadprzestrzenny, stąd na miejsce akcji musi być dowożony przez krążowniki lub lotniskowce. W miarę możliwości malowanie tych myśliwców zwykło się dostosowywać do wypełnianych przez nie misji: jeżeli dany okręt planuje podczas kampanii ataki naziemne, to K-wingi wyposaża w kamuflaż odpowiadający warunkom na danej planecie, w przypadku natomiast, gdy dowództwo spodziewa się przede wszystkim walk w kosmosie, myśliwce malowane są na jednolity ciemny kolor mający utrudnić ich optyczne wykrycie i identyfikację.

K-wingów po raz pierwszy użyto bojowo w trakcie Kryzysu Yevethiańskiego, kiedy to weszły w skład republikańskiej Piątej Floty, bazując przede wszystkim na lotniskowcach Defender i Endurance, ale także i na krążownikach Majestic, Gwiezdnych Niszczycielach Nebula i innych. Bombowce wzięły udział we wszystkich ważniejszych bitwach, zapisały na swoje konto między innymi zniszczenie stoczni orbitalnej Black 9 pod ILC-905 oraz wielu yevethańskich okrętów typu Aramadia.

Po pewnym czasie w oparciu o doświadczenia z pierwszych konfliktów opracowano drugi wariant K-winga. Trzeci silnik przeniesiono spod kadłuba myśliwca na jego grzbiet. Kokpit myśliwca poszerzono tak, aby obaj członkowie załogi mogli siedzieć obok siebie, osłonięci osobnymi owiewkami - zapewnia to bombardierowi dużo lepszy widok pola walki "na żywo". Z przodu poszerzonego kadłuba umieszczono dolną wieżyczkę obrotową uzbrojoną w cztery sprzężone działka laserowe, a w tylnej, górnej części kokpitu - wieżyczkę z dwoma działkami jonowymi. Oba te stanowiska ogniowe obsługiwane są przez niezależnych strzelców, co zwiększa liczebność załogi K-winga do 4 osób. Działka laserowe posiadają specjalną konstrukcję wielostopniową, co zwiększa ich siłę rażenia do porównywalnej z klasycznymi turbolaserami, a odpowiednie zarządzanie podwieszeniami pozwoliło na wypracowanie standardowego pakietu uzbrojenia składającego się z 18 torped protonowych, 4 rakiet oraz 6 torped plazmowych. Kokpit całej maszyny może być w sytuacji awaryjnej odstrzelony i służyć jako autonomiczna, bardzoi powolna kapsuła ratunkowa.

Ze względu na zmiany w aerodynamice, K-wingi drugiej generacji - w przeciwieństwie do pierwszej - poruszają się w standardowej atmosferze z prędkością poddźwiękową - 1000km/h. Masowa produkcja tych maszyn pozwoliła zaś na obniżenie kosztów pojedynczej maszyny do 250 tys. kredytów, z czarnorynkową ceną za "używany" (co najczęściej oznacza skreślony ze względu na uszkodzenia, a następnie odremontowany sposobem gospodarczym) myśliwiec kształtującą się w granicach 120 tysięcy.

W sytuacji braków kadrowych we Flocie Republiki i w obliczu ciągłych kryzysów, które praktycznie uniemożliwiały wdrożenie regularnego procesu szkolenia pilotów, strzelców i bombardierów dla tych wysoko wyspecjalizowanych maszyn, myśliwce typu K nie stały się szczególnie powszechne w siłach Nowej Republiki. Wkrótce zaniechano ich produkcji, istniejące egzemplarze zachowano jednak w linii i pełniły one służbę jeszcze długie lata po odparciu inwazji Yuuzhan Vongów.