Projekt drednota (a w zasadzie formalnie: ciężkiego krążownika typu Dreadnaught) powstał w początkach ostatniego stulecia istnienia Republiki Galaktycznej. W dużym stopniu ukształtowało go obowiązujące wówczas moratorium na budowę okrętów dłuższych niż 600 metrów i równocześnie dysponujących rozsądną prędkością i zasięgiem. Podczas gdy niektóre korporacje budowały okręty olbrzymie, ale nie będące w stanie ruszyć się daleko poza własny układ planetarny i dysponujące hipernapędem maksymalnie 5 klasy, stawiająca do tej pory głównie na patrolowce i lekkie okręty korporacja Rendili postanowiła stworzyć okręt w pewnym sensie balansujący na granicy tego, na co pozwalało prawodawstwo. Było to o tyle ciekawe, że głównym odbiorcą "ciężkiego krążownika typu Dreadnaught" były... Siły Porządkowe Republiki Galaktycznej.

W momencie wchodzenia do linii pancerniki te były najsilniejszymi okrętami swoich czasów i faktycznie stały się trzonem sił wewnętrznych Starej Republiki. Przez kolejne dekady projekt był dopracowywany i modyfikowany, szczyt zaś kariery tych jednostek przypadł na rok 46 BBY, kiedy to uroczyście oddano do służby słynną, złożoną z 200 drednotów Flotę Katańska (która stała się jeszcze bardziej słynna po swoim pechowym i tajemniczym zniknięciu).

Z czasem jednak krążowniki zaczęły się jednak starzeć, a w momencie wybuchu konfliktu między lojalistami a separatystami uchodziły już za jednostki nieco przestarzałe. Flota Republiki stopniowo zaczęła wzbogacać się w nowe, bardziej zaawansowane technicznie okręty: desantowce typu Acclamator, Gwiezdne Niszczyciele typu Victory czy Venator i stanowiące jej bazę wespół z krążownikami typu Carrack drednoty zaczęły powoli tracić na znaczeniu. Nowoczesne jednostki przeznaczono przede wszystkim dla załóg złożonych ze świetnie wyszkolonych i bezwzględnie lojalnych klonów, na drednotach Rendili służyli natomiast przede wszystkim ochotnicy oraz członkowie lokalnych sił planetarnych. W ogóle w dużej części przypadków okręty te należały do poszczególnych planet będących członkami Republiki, co doprowadziło do kilku sporów lub nawet otwartych konfliktów, gdy lojalność wobec dotychczasowego ustroju zaczynała być kwestionowana.

Inny separatystyczny epizod w historii tych okrętów to incydent z buntem części stoczniowców na planecie Mon Calamari - wówczas stowarzyszonej z Rendili i produkującej różne warianty drednotów. Odszczepieńcy, nazywający się Korpusem Ochotniczym Wolnego Dac, przyłączyli się do separatystów i w stoczniach na Pammant w oparciu o rozwiązania konstrukcyjne zaczerpnięte z planów produktu Rendili stworzyli krążownik typu Providence.

Wojny klonów dobiegły jednak końca. Imperium, wdrażając do służby wiele innych jednostek, w tym Gwiezdne Niszczyciele typu Imperial, nie zdecydowało się na wycofanie drednotów ze służby. Zaważył tu przede wszystkim rachunek ekonomiczny: do mniej wymagających zadań taniej było zmodyfikować istniejące już jednostki, niż budować nowe. Z inicjatywy Marynarki Imperialnej na przestrzeni kolejnych lat przeprowadzono więc generalny remont floty krążowników Rendili.

Drednoty otrzymały między innymi lepsze i sprawniejsze napędy nadświetlne, co pozwoliło oszczędzić miejsca zużywanego dotychczas na zapasy żywności, paliw i innych materiałów "nieodnawialnych" koniecznych do sprawnego funkcjonowania okrętu. Dzięki temu możliwe stało się przebudowanie części ładowni na hangary, mogące pomieścić cały dywizjon myśliwców. Zmodyfikowano również część ich uzbrojenia, które wskutek tego stanowi dość ciekawą kwestię. Z jednej strony, większość artylerii ma już swoje najlepsze lata za sobą, a jej moc rzadko wystarcza do przebicia osłon i pancerzy współczesnych jednostek liniowych. Z drugiej jednak strony, pozostałe 10 baterii turbolaserowych będących na uzbrojeniu zmodyfikowanego okrętu to w zasadzie najsilniejsza broń instalowana na seryjnie budowanych okrętach liniowych do czasu wejścia do służby Niszczycieli typu Imperial-II. Dzięki nim ten stary drednot potrafi użądlić zaskakująco mocno.

Równocześnie okręt cieszy się renomą bardzo odpornego: duża ilość zapasowych systemów pokładowych oraz solidna konstrukcja sprawiają, że może on sprawnie walczyć i nie stracić swojej zdolności bojowej nawet wtedy, gdy jest dosłownie pozbawiony wielkich kawałków kadłuba. Czasami z tego względu korzystano z drednotów jako swoistego rodzaju tarczy - własnym "ciałem" osłaniały one nowocześniejsze i lepiej uzbrojone, ale podatniejsze na uszkodzenia jednostki przed ogniem nieprzyjaciela, pozwalając im razić wroga nowocześniejszym uzbrojeniem, wysłać do walki myśliwce, czy też dokonać przegrupowania taktycznego. Ze względu na dużą autonomiczność, okręty te bywały też wykorzystywane jako duże i groźne patrolowce w odludnych rejonach pozbawionych instalacji zaopatrzeniowych.

Dość dużym minusem tego typu jednostek są duże wymagania jeśli chodzi o liczebność załogi. Układy podporządkowania zainstalowane na okrętach Floty Katańskiej pozwalały wprawdzie zredukować załogę do 2204 osób, ale po niewyjaśnionym zaginięciu wszystkich 200 pancerników szybko zrezygnowano z tego rozwiązania. Ze względu na niezbyt zachwycające parametry techniczne, jak również konieczność ręcznej obsługi większości urządzeń, pancerniki z zasady nie są wysyłane do zadań bojowych przeciw najnowocześniejszym jednostkom nieprzyjaciela. Zamiast tego Imperium używa ich w mniej niebezpiecznych rejonach, z reguły na Rubieżach, do pacyfikacji planet o niskim poziomie rozwoju, eskorty konwojów, a czasami do transportu szczególnie wartościowych ładunków, których nie można przewozić zwykłym frachtowcem.