Wojny klonów, pierwszy od kilkuset lat konflikt na prawdziwie galaktyczną skalę, spowodował znaczący wzrost zainteresowania kosmicznymi stacjami bojowymi. Wcześniej bowiem do obrony celów stacjonarnych z reguły zwykło się po prostu delegować średniej klasy okręty wojenne, posiadające przewagę manewru i mogące w przypadku braku zagrożenia wypełniać inne misje. Teraz jednak dowództwo żadnej ze stron konfliktu nie mogło sobie pozwolić na uwiązanie krążowników czy nawet fregat w jednym miejscu, podczas gdy potężne floty angażowały się w gigantyczne starcia mogące zaważyć na przebiegu bitwy. Stąd podjęto prace nad alternatywnymi sposobami obrony kluczowych punktów infrastruktury, jak artyleria ziemia - kosmos czy właśnie platformy orbitalne.

Stacja kosmiczna typu Cardan, podobnie jak lepiej znana seria stacji bojowych Golan, jest owocem takich właśnie prac, prowadzonych w KDY mniej więcej od połowy wojen klonów. Jej wykorzystanie miało uwolnić okręty zaangażowane do obrony mniejszych ośrodków przemysłowych, handlowych czy kolonii narażonych przede wszystkim na ataki piratów, najemników czy rozmaitych grup przestępczych niekoniecznie związanych z wrogiem, a po prostu wykorzystujących niespokojne czasy do napełnienia własnych kieszeni. Platforma ta miała być względnie autonomiczna i dostosowana zarówno do pełnienia zadań bojowych, jak i wspierania żeglugi cywilnej - na przykład służenia jako punkt przeładunkowy czy centrum kontroli podejścia dla jakiejś niewielkiej kolonii czy kopalni.

Stacja typu Cardan-I zdolna jest do funkcjonowania zarówno na orbicie planetarnej jak i w dalekiej przestrzeni. Uzbrojono ją w dwie baterie lekkich turbolaserów służące do zwalczania większych jednostek wroga oraz dwie baterie lekkich działek jonowych przeznaczonych przede wszystkim do samoobrony. Artyleria główna posiada moc wystarczającą do zniszczenia lekkich frachtowców czy kanonierek najczęściej wykorzystywanych przez piratów lub do stoczenia w miarę wyrównanego boju z okrętem klasy korwety. Uzbrojenie przeciwlotnicze może natomiast pomóc w pozbyciu się lżejszych i szybszych jednostek - przede wszystkim myśliwców - oraz w zakłócaniu działania układów elektronicznych większych przeciwników. Cardan dysponuje też hangarem na 12 własnych myśliwców, które może wysłać za wrogiem pozostającym poza jej bezpośrednim polem rażenia.

Stacje te, jak już wspomnieliśmy, pojawiły się w produkcji pod koniec wojen klonów, nie zdążyły się jednak upowszechnić przed ich zakończeniem, co groziło rezygnacją z dalszych zamówień w związku z zakończeniem działań wojennych. KDY znalazło jednak dla Cardanów wyjątkowo dogodnego odbiorcę - samo świeżo proklamowane Imperium Galaktyczne. Po trwającym trochę czasu skonsolidowaniu władzy przyszedł czas wzmacniania obecności militarnej Imperium na rozległych połaciach Galaktyki dotąd jedynie nominalnie przez nie strzeżonych, na ustanawianie sieci placówek wojskowych pełniących rolę strażnic przeciw niedobitkom oddziałów separatystycznych, nowo pojawiającym się rebeliantom oraz zwykłym przestępcom i maruderom - a do tego stacje Cardan-I były jak znalazł. Z czasem ci nowi przeciwnicy nauczyli się sobie z nimi radzić, ale tymczasem KDY szykowało już kolejną, silniejszą wersję rozwojową platformy - Cardan-II.