Kolejny przedstawiciel rodziny Golan. O ile stacja Golan I miała chronić głównie przed atakami piratów, maruderów i innych sił nieregularnych lub słabo zorganizowanych, stacja bojowa Golan II to już spory i groźny fort kosmiczny mogący stawać w szranki z okrętami liniowymi i zwartymi zgrupowaniami myśliwców nieprzyjaciela.

Stacje obronne nie mają możliwości manewru celem uniknięcia ataku wroga, czy też przyjęcia korzystniejszej pozycji bojowej. Jedyne, na czym mogą polegać, to własny pancerz oraz siła przebicia artylerii, która musi zniszczyć przeciwnika, zanim ten zdąży zrobić to samo z platformą. Stąd cała konstrukcja platformy bojowej zorientowana jest na maksymalną odporność na ogień wrogiej artylerii i pocisków, a wyrzutnie torped protonowych wzmacniają siłę uderzenia w przypadku napotkania wyjątkowo odpornego nieprzyjaciela. Stacje tego typu stanowią zazwyczaj ostatnią linię obrony, z której nie ma się praktycznie jak wycofać - ich załogi są tego zazwyczaj w pełni świadome i gotowe walczyć do końca, aby drogo sprzedać swoje życie. Jak wykazuje praktyka, jeżeli nawet platforma zostanie w końcu zniszczona, to reguły atakujące ją jednostki są na tyle uszkodzone, że nie są w stanie brać aktywnego udziału w dalszej walce.

Platformy typu Golan II są najczęściej wykorzystywane do obrony większych instalacji cywilnych (porty, kompleksy fabryczne) i wojskowych (stocznie itp.), a także jako uzupełnienie linii obronnych co bogatszych i ważniejszych planet. Jeśli tylko jakaś planeta może sobie pozwolić na kupno takiej 'kosmicznej twierdzy', rzadko zdarza się, by się na to nie zdecydowała - Golan Mk.II pod względem siły bojowej plasuje się blisko ciężkiego krążownika, a jest od niego dużo tańsza i wymaga znacznie mniej załogi.

Wersją rozwojową tej stacji jest ciężka platforma bojowa Golan III - przeznaczona do obrony strategicznych celów przed atakami okrętów liniowych.