Oparta na stacji typu XQ2 Bengela (będącej wersją rozwojową modelu XQ1) platforma kosmiczna typu Empress to jedna z bardziej rozbudowanych, a równocześnie najczęściej spotykanych instalacji kosmicznych zbudowanych na charakterystycznym planie koniczynki. O ile jej dokładne wyposażenie bywa różne w zależności od przeznaczenia konkretnej stacji oraz kaprysów jej właścicieli, o tyle kilka jego elementów jest zazwyczaj stałych. Instalacja taka stanowi w zasadzie autonomiczne, sześćdziesięciopiętrowe miasteczko w przestrzeni kosmicznej, stąd musi mieć na pokładach wszystko, co może być konieczne do wygodnego życia, nieraz przez bardzo długi czas. Tak więc znajdą się tam mieszkania, sklepy, magazyny i warsztaty, ale także i pomieszczenia rekreacyjne, czasami holokino albo sztuczny ogród... i tak dalej. Dodatkowo, w zależności od profilu danej stacji, znajdą się na niej także pomieszczenia badawcze i laboratoria, hangary dla niewielkiej floty handlowo-bojowej, symulatory do treningu pilotów, czy co tam jeszcze jest akurat potrzebne do pełnienia wyznaczonych zadań. Z reguły dziesięć centralnych poziomów przeznaczonych jest na hangary, magazyny i obsługę ruchu towarowego oraz sił militarnych, pozostałe zaś pełnią rolę mieszkalno-rekreacyjną.

Jako że każdy centymetr sześcienny wolnego miejsca jest na takiej platformie na wagę złota, wszystkie pomieszczenia i korytarze mogą być za ciasne dla osób przyzwyczajonych do przestronności baz naziemnych, czy nawet do tłoku i ciasnoty panującej zazwyczaj na statkach kosmicznych. Istoty wyższego wzrostu mogą mieć regularne problemy nie tylko z mieszczeniem się w drzwiach, ale także i w wyjątkowo niskich korytarzach czy pokojach mieszkalnych. Pomieszczenia mieszkalne są tu rzeczywiście mikroskopijne, a pomieszczenia higieny osobistej - wspólne dla wielu kajut. Nawet osoby zarządzające stacją - czy to z ramienia firmy, czy sił wojskowych - muszą zazwyczaj przywyknąc do spartańskich warunków lokalowych oferowanych przez stację.

Platformy kosmiczne Empress najczęściej pełnią rolę kosmicznej stacji handlowej lub przeładunkowej i przesiadkowej. Można tu wyróżnić dwa podstawowe warianty ich wykorzystania - orbitalny oraz w dalekiej przestrzeni. Na orbicie planety umieszcza się taką stację z reguły po to, aby odciążyć planetarne porty kosmiczne i zredukować zatory w ruchu przestrzeń - powierzchnia. Zamiast kierować przybywające frachtowce na powierzchnię planety, przekierowuje się cały ruch dalekiego zasięgu do stacji orbitalnych, które dopiero obsługiwane są regularnymi połączeniami z portami kosmicznymi na powierzchni. Stacja taka z reguły posiada niewielką stałą załogę, a większość pracowników dociera na nią bezpośrednio z macierzystej planety. Czasem natomiast pojawia się konieczność stworzenia centrum przeładunkowego w przestrzeni kosmicznej - i tutaj platformy-konicznynki są już w ogóle niezastąpione.

Tego typu instalacja będzie zazwyczaj otoczona rojem holowników, pojazdów technicznych i kontenerów, a także przylatujących i odlatujących lekkich i cięższych frachtowców. Mniejsze z tych jednostek mogą lądować bezpośrednio na przystosowanych do tego platformach lądowiskowych oraz w hangarach, podczas gdy większe statki handlowe obsługiwane są przez promy i holowniki, lub też dokują bezpośrednio do stacji, za pośrednictwem charakterystycznych, przypominających igły wysięgników sterczących z jej głównego korpusu. Nierzadko w pobliżu będzie też jedna lub kilka jednostek patrolowych służby celnej, a czasem i garść myśliwców do samoobrony. W bardziej uczęszczanych punktach przeładunkowych zdarza się, że jedna standardowa platforma przestaje wystarczać - można więc czasami spotkać system złożony z dwóch lub nawet trzech stacji rodziny XQ. Nie jest to jednak najwydajniejsze rozwiązanie, stąd zazwyczaj wykorzystywane jest jedynie do momentu zbudowania w takim miejscu specjalnej, dedykowanej stacji kosmicznej o indywidualnej konstrukcji.

Ze względu na swoją stałą pozycję, platformy kosmiczne nadają się do użytku przede wszystkim dla grup i organizacji prowadzących stabilne interesy. Z drugiej strony, umieszczona w mało uczęszczanym rejonie platforma może pozostawać nie wykryta przez dłuższy czas i - o ile tajemnica zostanie zachowana - stanowić świetną bazę wypadową dla sił powstańczych, pirackich, czy też najemników. O ile bowiem obszary zamieszkałych i niezamieszkałych systemów bywają patrolowane przez odpowiednie służby, o tyle z zasady nikt raczej nie przeczesuje otwartej przestrzeni z założeniem, że "a może coś się trafi". Powstaje tylko pytanie - kogo stać na budowę takiej instalacji i jak zachować w tajemnicy sam fakt konstruowania obiektu?

Jedną z lepiej znanych platform typu Empress jest stacja umieszczona w systemie Yag'Dhul, na której podczas wojny o Bactę bazowała Eskadra Łotrów. Jest to również prawdopodobnie jedyna stacja kosmiczna, której udało się wziąć do niewoli Gwiezdny Niszczyciel.