Statek astrograficzny typu Astrogator (słowo to oznacza osobę pełniącą obowiązki nawigatora na statku kosmicznym) to jednostka skonstruowana specjalnie do sporządzania map przestrzeni kosmicznej. W przeciwieństwie do większości jednostek zwiadowczych, jej zadaniem nie jest wykrywanie istot żywych, odkrywanie nowych cywilizacji czy też złóż surowców mineralnych (tym zajmują się wysłannicy Służb Zwiadowczych Nowej Republiki), ani też jednostek i instalacji wojskowych (to przypada wojskowym jednostkom rozpoznania strategicznego i taktycznego). Statki typu Astrogator z reguły przelatują przez układy planetarne, okolice mgławic i inne interesujące rejony z dużą prędkością, a ich załogi praktycznie nigdy nie wychodzą na powierzchnię żadnej z badanych planet, ani nawet na nich nie lądują. Mają tylko dokładnie określić i zapisać ruchy co bardziej znaczących ciał niebieskich, aby na podstawie tych danych można było stworzyć dokładną i wiarygodną mapę przestrzeni kosmicznej.

Aby spełnić to zadanie, Astrogatory wyposażone są w zaawansowane systemy wykrywania, skalibrowane przede wszystkim pod kątem detekcji sygnałów naturalnych. Antenami detektorów najeżona jest przede wszystkim dolna część eliptycznego kadłuba, od którego płaskiego kształtu pochodzi nieoficjalne miano statku - flatfish, czyli flądra (nazwa ta, z początku będąca jedynie przezwiskiem, z czasem stała się niemal oficjalna i statki dorobiły się nawet na wpół oficjalnego logo w kształcie wspomnianej ryby). Na spodzie kadłuba umieszczono cztery niezależne moduły czujników i analizatorów mieszczące cały garnitur sprzętu od zwykłego po egzotyczny, od zwykłych kamer aż po detektory kwarków. Niemal wszystkie z nich są zdublowane na wypadek awarii, aby statek nie musiał dwa razy wracać w to samo miejsce.

Płaszczyzna kadłuba chroni czujniki przed interferencją ze strony silników Astrogatora, które umieszczono powyżej, w rufowej części statku. Wnętrze mieści pojedynczy pokład, na którym rozmieszczono zarówno kajuty trzyosobowej załogi, jak i liczne pomieszczenia techniczne oraz niewielką ładownię, a z przodu osadzono dobrze wyeksponowaną sterówkę zapewniająca przyzwoitą widoczność podczas ewentualnych skomplikowanych manewrów - co może się przydać biorąc pod uwagę niewielką zwrotność tej maszyny.

Dzięki wysokiej prędkości w przestrzeni rzeczywistej, badanie pojedynczego układu planetarnego zajmuje Astrogatorowi z reguły nie więcej niż dobę. W przypadku wykrycia życia na badanej planecie, statek zwalnia do 1/4 prędkości aby zebrać nieco dokładniejsze dane. W przypadku zauważenia śladów technicznej cywilizacji rozumnej procedura przewiduje jednokrotne okrążenie wybranego globu, w przypadku naprawdę niezwykłych anomalii - dwukrotne. Lądowania zdarzają się na tyle rzadko, że weterani piastujący stanowiska dowódców tego typu jednostek z reguły podczas kilkunastu lat służby i po obejrzeniu z bliska około tysiąca planet stawiają stopę (lub wspornik statku) na powierzchni obcego ciała niebieskiego zaledwie parę razy.

Inaczej, niż jednostki dalekiego zwiadu, Astrogator nie jest przystosowany do długich samodzielnych wypraw - jego czas autonomiczności wynosi zaledwie tydzień. Krótkie przebiegi astrograficzne musi on w związku z tym przeplatać wizytami w bazie lub spotkaniami ze statkiem zaopatrzeniowym, przy których to okazjach może przekazać dalej kopie zebranych danych. Astrogator nie jest również uzbrojony i nie posiada osłon energetycznych, nie przewiduje się bowiem, żeby musiał poruszać się po obszarach pełnych nieznanych (lub nawet znanych) zagrożeń. Jest to jednostka stricte cywilna i o cywilnym przeznaczeniu, choć ze zgromadzonego na jej pokładzie sprzętu można też oczywiście korzystać przy wykrywaniu tworów sztucznych, w rodzaju statków kosmicznych. Astrogator sprawuje się w tej roli nawet lepiej od fregat Nebulon, choć nie jest w stanie dorównać dedykowanym jednostkom szpiegowskim typu Ferret czy Prowler.

A cała kariera tego typu statków zaczęła się krótko po proklamowaniu Nowej Republiki. Za dawnych czasów badaniem przestrzeni kosmicznej zajmował się Republikański Korpus Zwiadowczy, później przemianowany na Imperialny Korpus Zwiadowczy, znacząco okrojony i poddany ścisłej kontroli COMPNORu. Kontrola ta polegała nie tylko na wyszukiwaniu prawdziwych i wyimaginowanych sympatyków Rebelii, ale też i na "zarządzaniu" uzyskiwanymi danymi astrograficznymi. Niektóre informacje utajniano, inne lekko retuszowano albo wręcz fałszowano, aby na przykład ukryć tajne instalacje wojskowe i wiodące do nich szlaki, czy też zabezpieczyć planety mieszczące strategiczne zasoby lub utrudnić kontakt z potencjalnie destabilizującymi cywilizacjami nie należącymi jeszcze do Imperium i nie objętymi jego kontrolą. Nie mogąc ufać odziedziczonym po Imperium mapom, Nowa Republika zleciła Instytutowi Zwiadu Astrograficznego długotrwały, zaplanowany na dekady proces odświeżenia, czy raczej stworzenia na nowo, map całych znanych terytoriów. Do akcji w tym dziele ruszyły rozmaite typy jednostek, ale to właśnie flądry należały do tych, z których korzystano najwięcej.

Wbrew intencjom, nie zawsze misje Astrogatorów obywały się bez ofiar. To właśnie incydent z jedną z fląder, Astrolabe (Astrolabium - jak antyczny morski instrument nawigacyjny), stał się pretekstem dla Yevethów do rozpoczęcia działań wojennych przeciw Nowej Republice. Podczas samotnej misji w układzie Doornik-1142 statek został z zaskoczenia zaatakowany i zniszczony przez yevethański krążownik, a następnie jego szczątki przedstawiono jako wrak republikańskiej jednostki szpiegowskiej przygotowującej inwazję Nowej Republiki na N'zoth.