Niewątpliwie najsłynniejszą z mandaloriańskich konstrukcji bojowych jest ich droid typu Bazyliszek. Ta unikalna maszyna, mogąca działać zarówno jako autonomiczny droid bojowy, jak i zautomatyzowany wierzchowiec sterowany przez pilota, to uniwersalny instrument bojowy przeznaczony do działania w przestrzeni kosmicznej i w atmosferze.

Przez tysiąclecia Mandalorianie wielokrotnie zmieniali i udoskonalali Bazyliszki, aby były w stanie zapewnić im przewagę nad dowolnym przeciwnikiem, z którym akurat się ścierali. Pierwsze maszyny tego typu zostały przejęte ok. roku 4017 BBY od pokonanych mieszkańców planety Basilisk i były w zasadzie droidami bojowymi o jaszczuropodobnych kształtach, bardzo sprawnymi w boju, pozbawionymi jednak fantazji organicznych wojowników. Mandalorianie wkrótce zaczęli je więc przerabiać, przede wszystkim dodając miejsce dla pilota i sprzęgi pozwalające na integrację systemów jego zbroi z maszyną. Bazyliszek stał się dla Mandalorianina jego tradycyjnym wierzchowcem bojowym (w Mando'a bes'uliik to żelazny rumak), któremu wojownik poświęcał niemal każdą chwilę wolnego czasu, udoskonalając go, naprawiając i wzbogacając o dodatkowy pancerz czy uzbrojenie. W miarę postępów technologii, maszyna ta zaczęła coraz mniej przypominać zwierzokształtnego droida, stając się coraz bardziej myśliwcem kosmicznym. W okresie wojny domowej Jedi oraz mrocznych wojen niektóre z Bazyliszków dysponowały w pełni zamkniętymi kokpitami i możliwością przewożenia do kilku pasażerów, a ich uzbrojone i zakończone szponami do walki bezpośredniej kończyny wyewoluowały o skrzydła o zmiennej geometrii, pozwalające na gwałtowne wejścia w atmosferę.

Mandaloriańskie droidy bojowe nie pełniły roli tradycyjnych myśliwców kosmicznych - do tego stworzono maszyny takie, jak chociażby Davaab. Używano ich przede wszystkim jako wsparcia oddziałów uderzeniowych i środka desantu dla oddziałów pierwszej linii, przeprowadzających błyskawiczne i zmasowane uderzenia, przytłaczające nieprzyjaciela siłą ognia i gwałtownością ataku. Szturm nierzadko rozpoczynał się w przestrzeni kosmicznej, zazwyczaj jednak na celu miał opanowanie planety lub zniszczenie znajdujących się na niej celów strategicznych, stąd oddziały wyposażonych w hermetyczne pancerze Mandalorian były szkolone i przygotowane do toczenia walki zarówno z przeciwnikiem kosmicznym, atmosferycznym jak i naziemnym.

W przestrzeni z Bazyliszków korzystano do ataków na instalacje orbitalne oraz okręty czy statki, czasem nawet wykorzystywano je do walki z myśliwcami kosmicznymi. To ostatnie nie było jednak z reguły zbyt dobrym pomysłem - droid słabo wychodził w takiej konkurencji zarówno pod względem odporności, jak i siły ognia, dając sobię radę tylko dzięki przewadze liczebnej, zaskakującej taktyce czy zwrotności. W atmosferze maszyny mogły spokojnie stawać w szranki ze śmigaczami, myśliwcami czy też bardziej egzotycznymi wierzchowcami, jak chociażby latające bestie z Onderona. Najgroźniejsze były natomiast przeciw oddziałom naziemnym, atakując je zarówno z powierzchni ziemi, jak i z powietrza; tak z dużej odległości, jak i w walce bezpośredniej.

Z maszyny tego typu korzystał Mandalor Nieposkromiony podczas pojedynku z Ulikiem Qel-Dromą. Bazyliszki były szeroko wykorzystywane podczas wojen mandaloriańskich, a w okresie upadku Starej Republiki ich nowsi kuzyni stali się inspiracją dla stworzenia przez MandalMotors myśliwca StarViper. Cztery dekady po bitwie o Yavin na ich cześć nowy mandaloriański myśliwiec nazwano zaś Bes'uliik.