Główną bolączką myśliwca IRD okazały się być bardzo słabe osiągi w atmosferze - a tymczasem praktyka pokazała, że lekkie maszyny myśliwskie są CSA potrzebne także i w takich warunkach, chociażby do kontrolowania ruchu frachtowców na podejściach do portów kosmicznych, czy też w misjach o bardziej 'bojowym' profilu. Tak więc szybko rozpoczęto prace nad nową, ulepszoną wersją tej maszyny, nazwaną IRD-A.

To, czym IRD-A różni się na pierwszy rzut oka od swojego poprzednika, to przede wszystkim fakt posiadania skrzydeł i stateczników. Dzięki nim, jak również dzięki strumieniowemu stabilizatorowi wektorowemu, myśliwiec ten uzyskał bardzo przyzwoitą zwrotność oraz prędkość w atmosferze. Ucieczka w stronę powierzchni planety nagle przestała być tak skutecznym sposobem uniknięcia walki z tą maszyną, jak bywało to do tej pory, o czym miał okazję przekonać sie niejeden przemytnik. Nowego IRD wyposażono także we wzmocnione uzbrojenie - wyrzutnię rakiet, która przydatna jest do zmiękczania co twardszych celów czy to podczas próby zmuszenia ich do lądowania, czy też w sytuacji regularnej walki. Większa grupa IRD-A jest teraz w stanie zagrozić nawet i cięższym jednostkom bojowym, w jakie bywają wyposażeni na przykład niektórzy piraci.

IRD-A zostały początkowo wypuszczone jedynie w krótkiej, testowej serii - z kilkoma egzemplarzami tego myśliwca spotkał się Han Solo podczas dość znanego epizodu obrony bazy Doca i Jessy przed siłami patrolu CSA. Mimo, że w tym akurat spotkaniu piloci sił Sektora Wspólnego nie wykazali się szczególnymi osiągnięciami, generalnie IRD-A spełniły pokładane w nich nadzieje i weszły do szerszej produkcji. W późniejszym okresie pojawiła się tez wersja IRD-B, wyposażona w dwie wyrzutnie rakiet, niektóre modele wyposażano także w generatory osłon, mające zapewnić im lepszą 'przeżywalność' w walce.