Rozbudowując swoją flotę patrolową, władze Wspólnego Sektora stwierdziły, że potrzebują dla niej porządnego lekkiego myśliwca, mogącego zwalczać pirackie składaki i wymuszać posłuch na jednostkach cywilnych. Ponieważ nie chciano uzależniać się od zewnętrznych dostawców, ani tym bardziej kupować przestarzałych z reguły maszyn dostępnych na wolnym rynku, zdecydowano się podjąć prace nad własnym myśliwcem kosmicznym o parametrach zbliżonych do imperialnych TIE. Owocem tych prac jest maszyna IRD (Intercept*Reconnaissance*Defense - przechwycenie, rozpoznanie, obrona), przeznaczona do działania z pokładów stacji kosmicznych oraz okrętów CSA.

Podobnie jak seryjne maszyny imperialne, myśliwiec IRD został zbudowany przede wszystkim pod kątem osiągania dużej prędkości i zwrotności. Podobnie jak myśliwce z rodziny TIE, nie zachowuje się najlepiej w warunkach atmosferycznych, ma też bardzo zbliżone do nich uzbrojenie. Podobieństwa te kończą się jednak, kiedy zaczynamy porównywać odporność tej konstrukcji i filozofię jej użycia. Podczas gdy myśliwce serii TIE w walce liczą przede wszystkim na przewagę liczebną i rozpadają się po otrzymaniu niewielkiej liczby trafień, IRD jest solidnie zbudowany i opancerzony tak, że może wytrzymać dużo więcej. Co prawda nie posiada generatorów osłon, które okazały się zbyt masywne do zainstalowania w tak małej jednostce, pod względem odporności kadłub IRD porównywalny jest jednak z tak słynnymi jednostkami jak Z-95 Headhunter czy X-wing. Sektor Wspólny nie posiada tylu wyszkolonych pilotów co Imperium, w związku z czym znacznie większą wagę przykłada do zachowania ich przy życiu. Stąd IRD wyposażono w zaawansowane systemy katapultowania pilotów i utrzymywania ich przy życiu po zestrzeleniu - systemy te powszechnie uważa się za najlepsze i najbardziej niezawodne w całej Galaktyce. Okazuje się, że kiedy piloci wiedzą, że ich życie jest cenione przez ich przełożonych, mają dużo większa motywację do działania. W siłach Imperium, gdzie TIE/ln z początku w ogóle nie miały katapult dla pilotów, rolę tego przekonania musiała zajmować indoktrynacja i brawura - elementy mniej skuteczne na dłuższą metę.

Zgodnie ze swoją nazwą, IRD pełnią głównie misje przechwytywania jednostek przemytniczych lub lekkich maszyn pirackich, zwiadu, a także obrony okrętów, konwojów i instalacji orbitalnych. W atmosferze działają stosunkowo rzadko, bo o ile są w stanie funkcjonować w takich warunkach, o tyle aby uniknąć nadmiernego obciążenia ich konstrukcji, producent określił dla nich limity maksymalnego dopuszczalnego jednorazowego czasu przebywania w atmosferze. Ograniczenia te przełożono na procedury korporacyjne w ramach specyfikacji zwanej ASCSR, te zaś są jednym z fundamentów CSA i mało który z pilotów odważyłby się je złamać z obawy przed utratą premii oraz surowym wewnętrznym dochodzeniem. Aby zaradzić temu problemowi, z czasem stworzono wersję rozwojową tego myśliwca, IRD-A, wyposażoną w skrzydła i sprawującą się znacznie lepiej w sytuacji, kiedy atmosfera się zagęszcza.