Mankvim-814 to lekki myśliwiec stworzony przez Unię Technokratyczną i wykorzystywany we flocie Konfederacji Niezależnych Systemów. Mankvim jest o tyle nietypowy, że jest myśliwcem hybrydowym: podobnie jak droidy-myśliwce typu Vulture może działać automatycznie, odbierając rozkazy ze statku-matki lub innego centrum kontroli droidów (wymaga jednak w tym celu posadzenia w jego wnętrzu sprzężonego z nim droida bojowego typu B1), jest jednak również wyposażony we w pełni funkcjonalne urządzenia sterownicze i podtrzymujące życie pozwalające na przyjęcie do kokpitu pilota organicznego.

Mankvim-814 to myśliwiec o bardzo lekkiej konstrukcji, zaprojektowany przede wszystkim pod kątem osiągania wysokich prędkości. Zbudowany jest w zasadzie wokół pojedynczego silnika jonowego o regulowanym fizycznie i magnetycznie wektorze ciągu (czego dokonuje się przy pomocy charakterystycznej poziomej "płetwy" na rufie) i dodatkowych dyszach sterujących, który obudowano następnie innymi systemami pokładowymi. Charakterystyczna "nadbudówka" kadłuba mieści z przodu mikroskopijny, niemal na siłę dodany kokpit oraz systemy podtrzymujące życie, a w swojej rufowej części - generatory osłon energetycznych. Wewnątrz kadłuba po obu stronach kabiny pilota, w bezpośrednim jej sąsiedztwie, umieszczono dwa zbiorniki paliwa, co niezbyt korzystnie wpływa na morale pilota takiej maszyny. Po zewnętrznych stronach zbiorników zamontowano szybkostrzelne działka laserowe, ukryte wewnątrz kadłuba dla dla uzyskania lepszego opływu podczas lotów w atmosferze i strzelające przez charakterystyczne otwory w poszyciu. Na poprawę parametrów lotu w atmosferze wpływać mają również miniaturowe składane skrzydła, dostarczające nieco dodatkowej siły nośnej i mieszczące w sobie repulsory. Sam nos kadłuba kryje systemy wykrywania i komputer pokładowy... i to w zasadzie cała konstrukcja tej maszyny.

Główną zaletą myśliwca Unii Technokratycznej jest jego wysoka prędkość, sytuująca go wśród najszybszych maszyn wojen klonów i nadająca sens wykorzystywaniu Mankvimów jako jednostek przechwytujących. Niska moc działek laserowych sprawia jednak, że 814-ki muszą operować w większych grupach, a i tak mogą mieć poważne problemy z wyrządzeniem jakiejkolwiek szkody co lepiej opancerzonym przeciwnikom. Taktyka ich wykorzystania jest więc podobna, jak w przypadku klasycznych droidów-myśliwców: nie jakość, lecz przede wszystkim ilość. Dodatkową wadą tej konstrukcji jest fakt, że została ona stworzona na szybko i trochę na kolanie, a i produkowano ją nieco na wyścigi, przede wszystkim w zbudowanych naprędce fabrykach Unii Technokratycznej na Utapau. Wszystko to sprawia, że Mankvim-814 nie należy do specjalnie godnych zaufania. Jego osłony są przyzwoite, lecz nie zachwycające, zwrotność była przyzwoita w czasach wojen klonów, jednak z czasem, wobec pojawiania się konkurencji, przestała być wystarczająca, a kadłub poddany naciskowi ze strony środków niszczących ma niepokojące tendencje do rozpadania się lub przekształcania w grzechotkę. Każdy rozsądny pilot Mankvima wie w związku z tym, że jego główną obroną i szansą na przeżycie starcia jest jak najskuteczniejsze wykorzystywanie w boju przewagi prędkości.

Podczas wojen klonów Konfederacja budowała te maszyny masowo, przede wszystkim na okupowanej przez siebie Utapau. Po rozbiciu sił separatystycznych niedobitki Unii Technokratycznej pozostały przy Mankvimach, wnosząc je w posagu do Sektora Wspólnego. Siły CSA włączyły te myśliwce w skład swojej floty i korzystały z nich obok IRD jeszcze przez długie lata. Spora ilość 814-ek trafiła też w ręce prywatnych klientów, którzy często przerabiali je na miniaturowe jednostki kurierskie, w sam raz do prywatnych rozjazdów w obrębie pojedynczego układu planetarnego oraz do przewożenia niewielkich przesyłek czy tajnych wiadomości.