Yorik-et to dzieło biotechnologii Yuuzhan Vongów pełniące w ich flocie rolę myśliwca kosmicznego. Podobnie jaki inne twory tej rasy, skoczek koralowy był na wpół żywą istotą z koralu Yorik, hodowaną w odpowiednich warunkach, stąd nie było praktycznie dwóch identycznych przedstawicieli tego typu jednostek. Wspólnymi cechami były jednak: długość od ok. 10 do kilkunastu metrów, trójkątne skrzydła, uzbrojenie, a także kokpit z miejscem dla jednego yuuzhańskiego pilota, połączonego ze statkiem za pomocą specjalnej maski.

Ten lekki i szybki statek napędzany jest przez dovin basala - organiczny generator miniaturowej czarnej dziury, której odpowiednie wykorzystanie pozwalało też na osłanianie się przed pociskami czy wiązkami energetycznymi atakujących myśliwiec przeciwników, lub też na pozbawianie ich osłon. Pojedynczy dovin basal nie był jednak w stanie skutecznie spełniać wszystkich tych funkcji - w efekcie myśliwiec usiłujący osiągnąć maksymalną prędkość lub gwałtownie manewrujący musiał zrezygnować z osłon i na odwrót. Jednostka nie posiadała wielkiej autonomiczności i zazwyczaj działała w pobliżu większych jednostek floty Yuuzhan Vongów, miała też bardzo słabe parametry lotu w atmosferze. Dodatkową jej wadą był fakt, że - jako obiekt organiczny - starzała się, aż w końcu ginęła.

Broń pokładowa myśliwca, Yaret-kor, była rodzajem organicznego działka na pozbawione napędu pociski fizyczne, najczęściej odłamki skalne, które były rozgrzewane do wysokich temperatur, a następnie wystrzeliwane w kierunku przeciwnika. Pociski takie dorównywały mocą penetracji poczwórnym sprzężonym działkom X-winga czy TIE Interceptora, a dzięki sile odrzutu mogły także służyć skoczkowi jako dodatkowy czy awaryjny środek napędu.

Standardowe yuuzhańskie skrzydło myśliwskie liczyło 36 takich maszyn, podzielonych na 6 kluczy/eskadr po 6 myśliwców. Zazwyczaj przeciwnika starały się atakować grupowo, przytłaczając go przewagą liczebną i niszcząc skoncentrowanym ogniem broni pokładowej. Kiedy Yorik-et pojawiły się w Galaktyce po raz pierwszy, walka z nimi sprawiała nie przyzwyczajonym do spotkań z nimi pilotom myśliwskim Nowej Republiki i Resztek Imperium dość duże trudności, a systemy celownicze i naprowadzające standardowego uzbrojenia nie traktowały ich jako cele. Z czasem jednak wypracowano skuteczne taktyki radzenia sobie z tym przeciwnikiem, a sprzęt udoskonalono i wyposażono w nowsze oprogramowanie.