Pierwszym masowo wprowadzonym do służby przez Imperium krążownikiem przechwytującym był produkowany przez Corellian Engineering Corporation CC-2200 Detainer, wykorzystywany z powodzeniem w okresie Czystki Jedi. Z czasem jego parametry okazały się niewystarczające, więc Marynarka Imperialna przesiadła się na rozwojowy projekt CEC, fregatę przechwytującą typu CC-7700.

Głównym wyposażeniem CC-7700 jest jeden zabudowany wewnątrz kadłuba generator cienia masy, będący w stanie uniemożliwiać wrogim jednostkom ucieczkę w nadprzestrzeń. Okręt posiada przyzwoite uzbrojenie przeciwko myśliwcom, niewielkie rozmiary zapewniające mu dość przyzwoitą zwrotność mimo przenoszenia na pokładzie generatora grawitacyjnego, a także ciekawe kształty. Nie posiada natomiast uzbrojenia skutecznego przeciw większym okrętom i nie ma na pokładzie miejsca na myśliwce, co sprawia, że wymaga dużo silniejszej eskorty niż późniejszy krążownik przechwytujący Immobilizer.

Umieszczenie na wyposażeniu fregaty CC-7700 tylko jednego generatora grawitacyjnego sprawia, że próby blokowania przez ten okręt szlaków nadprzestrzennych są dość mało skuteczne - dopiero jej "starszy brat" dzięki czterem niezależnym generatorom jest w stanie postawić barierę wystarczająco szeroką, aby prawdopodobieństwo przecięcia jej przez podróżujące w nadprzestrzeni jednostki było znaczące. Także uniemożliwienie ucieczki w nadprzestrzeń jest ze względu na mniejszą powierzchnię stożka powstrzymującego trudniejsze, jednak tutaj z pomocą przychodzi fregacie jej większa zwrotność, pozwalająca dłużej utrzymać ew. uciekiniera w polu.

Fregaty tego typu nie przyjęły się specjalnie w Imperium i były w zasadzie ogniwem pośrednim między Detainerem a skonstruowanym w oparciu o krążowniki typu Vindicator duzo cięższym i lepiej wyposażonym krążownikiem przechwytującym typu Immobilizer, który jednak wszedł do służby dopiero w dekadzie poprzedzającej bitwę o Yavin. CC-7700 były natomiast bardzo pożądane przez Sojusz Rebeliantów jako przeciwwaga dla IM-418, a następnie stały się zasobem bardzo poszukiwanym przez powstającą Nową Republikę - stworzenie organizmu państwowego pociągnęło za sobą bowiem między innymi konieczność prowadzenia akcji przeciw przemytnikom i piratom.

Nowa Republika z czasem opracowała standard modyfikacji tych okrętów nazwany CC-7700/E. Okręt okryto nowoczesnym pancerzem z włókien węglowych i wyposażono w osiem wieżyczek z poczwórnymi ciężkimi działami laserowymi o mocy niemal odpowiadającej turbolaserom z okresu wojen klonów oraz w dwie obrotowe wyrzutnie torped protonowych: jedną na grzbicie, a drugą w podbrzuszu okrętu. Dodatkowo na kadłubach ulepszonych "podwójnych siódemek" umieszczono specjalne pułapki przeciw myśliwcom - kierunkowe bomby kasetowe, które aktywowały się w momencie pojawienia się maszyny wroga w ich zasięgu i napełniały przestrzeń zabójczą chmurą odłamków i granatów magnetycznych.

Fregaty tego typu wzięły udział w bitwie o Mindor, a jeszcze około roku 17 ABY okrętów tych skutecznie użył przeciw admirał Daali generał Garm Bel Iblis - jej Scylla, osaczona przez jednostki Republiki, podjęła rozpaczliwą próbę staranowania jednej z dwóch blokujących ją CC-7700, co doprowadziło do ciężkich uszkodzeń okrętu imperialnego i sprowokowało ślepy skok w nadprzestrzeń.

Ciekawostką jest, że eksperyment z CC-7700, a szczególnie zaskakująca sprawność tego okrętu w bronieniu się przed wrogimi myśliwcami, zmotywował jego koreliańskiego producenta do stworzenia nowej jednostki o zupełnie innej filozofii wykorzystania. Była to kanonierka koreliańska - zajadły niszczyciel myśliwców i skuteczny eskortowiec, wyglądem przypominający jednak dużo bardziej inny produkt CEC - korwetę CR-90.