Manta to myśliwiec który pod kilkoma względami można uznać za unikalny. Ta zbudowana na potrzeby flot wysokich rodów sektora Tapani dość ciężka maszyna wyróżnia się posiadaniem dwóch konfiguracji lotu - szturmowej i przechwytującej. W przeciwieństwie jednak do np. X-winga, którego parametry niespecjalnie zmieniały się przy złożeniu czy rozłożeniu płatów, Manta dzięki rekonfiguracji staje się jednostką o zupełnie różnych osiągach.

Myśliwiec Manta został zaprojektowany przede wszystkim do zwalczania piratów, którzy na obszarze Objazdu Shapańskiego polują zazwyczaj na transportowce bacty podróżujące z Thyferry do Światów Jądra. Ponieważ przestępcy ci z reguły działają bardzo szybko, potrzebna była maszyna, która może w krótkim czasie odpowiedzieć na wezwanie alarmowe i dopaść wroga, zanim ten obezwładni i obrabuje lub porwie swoją ofiarę. Z drugiej strony, piraci z reguły nie przebierają w środkach i wobec uzbrojonego przeciwnika stosują maksymalną dostępną siłę ognia, co często stawiało patrolowce lub lekkie maszyny przechwytujące w dość niezręcznej i niebezpiecznej sytuacji. Dlatego Manta posiada dwie konfiguracje: jedną do pościgu, a drugą do walki.

W trybie pościgowym skrzydła są złożone wzdłuż górnej powierzchni kadłuba, pozwalając myśliwcowi osiągać prędkość porównywalną z myśliwcami TIE, a więc czyniącą go jednym z szybszych w swojej klasie, także i pod koniec galaktycznej wojny domowej. W tej konfiguracji maszyna nie jest zbyt zwrotna i może korzystać jedynie z pary umieszczonych w nosie działek jonowych - w takim ustawieniu jej zadaniem jest jednak przede wszystkim doścignięcie wroga. Kiedy dochodzi już do starcia, Manta rozkłada skrzydła pod kątem 90 stopni w dół, co zmniejsza jej prędkość do 7, pozwala jednak ponad trzykrotnie zwiększyć zwrotność - do wartości plasującej się pomiędzy osiągami X-winga a TIE Interceptora. W tej pozycji myśliwiec może również wprowadzić do walki swoje główne uzbrojenie: dwa ciężkie lasery umieszczone w skrzydłach oraz dwa wspomagające je lekkie działka laserowe zamocowane na końcach płatów. Taka siła ognia stwarza istotne zagrożenie nie tylko dla myśliwców, ale także i większych jednostek bojowych wroga.

Manta nie jest wyposażona w hipernapęd i zazwyczaj na patrole w terenach oddalonych od bazy dowożą ją większe okręty - tapańskie fregaty lub lotniskowce. Aby jednak nie ograniczać się do jednostek wyposażonych w hangary, myśliwiec ten wyposażono w ciekawy system dokowania: trzypunktowe podwozie wyposażone w zatrzaski magnetyczne pozwalające mu przywrzeć do kadłuba dowolnego statku kosmicznego oraz właz dla załogi w dolnej części kadłuba (zamiast zwyczajowo podnoszonej osłony kokpitu) zintegrowany z wysuwanym hermetycznym rękawem przeznaczonym do przesiadania się między myśliwcem a jednostką macierzystą - oczywiście pod warunkiem, że posiada ona odpowiednią śluzę. Myśliwce mogą być też wyposażone w palnik plazmowy, dzięki któremu załoga może wyciąć sobie drogę wprost przez kadłub statku, z którym zadokowano - to na wypadek prowadzenia abordażu albo akcji ratunkowej, choć do prowadzenia obu z tych misji myśliwiec ten nie jest wymarzonym pojazdem ze względu na brak sensownej przestrzeni ładunkowej oraz "siły żywej". Dzięki dodatkowym zaczepom i regularnym kształtom Manta może być na grzbietach tapańskich okrętów przewożona przez nadprzestrzeń.

Manta zyskała swoje miano dzięki podobieństwu do olbrzymich istot zamieszkujących oceany i przestrzenie kosmiczne, a malowanie tych myśliwców miało jeszcze bardziej to podkreślać. W okresie galaktycznej wojny domowej Manty, produkowane w stoczniach na Tallaanie i Procopii, były podstawowymi myśliwcami sił tapańskich flot wojennych wszystkich rodów szlacheckich. Niewielka ilość egzemplarzy tego myśliwca dostała się również w ręce sympatyków Sojuszu Rebeliantów.